hicab

is. <ər.> klas.

1. Pərdə, örtü. Yaşadıqca cavanlana, enlənə; Bir hicabda, bir pərdədə əylənə. M. P. V.. // Məc. mənada. Üzdən götürüb ədəb niqabın; Rəf eylədilər həya hicabın. F..

2. İslam dinində: yad kişilərə görünməmək üçün qadınların üzünü örtməsi, gizlətməsi; yaşınma. <Hacı Həsən:> <İskəndərin> hələ kefliliyi qalsın kənarda, hələ hicabı da danır. Deyir ki, gərək övrətlər üzüaçıq gəzələr. C. M.. Hicab etmək (eləmək) – yaşınmaq, üzünü gizlətmək. Könülləri çox biqərar edirsən; Aç bir üzün, göstər, hicab eyləmə! A. S..